کـم ِ خـــود خــواستـم در هـر قــدم از عشق ورزیدن

بـه امّیـــدی کــه بـــا مــن اعتنـــایـــت بیشتــر باشد

نــدانستــم کــه در بـــازار حســن عـالـــم افـــروزت

متــاعـــی گــر نصیبــم می شود خــون جگـر باشد

نهال عشـــق را در بــاغ دل چـــون کاشتــــم دیدم

فراقش ریشه ، حزنش غنچه ، اندوهش ثمر باشد!